Επιμονή ή εμμονή;

Η επιμονή της Ελλάδας να καθίσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους Τούρκους, μπορεί να έ­χει μία μόνον λογική εξήγηση. Ότι θέλει να αναγκά­σει τους Τούρκους να διακόψουν αυτοί τον διάλογο με κάποια δικαιολογία, προκειμένου και αυτή η δια­κοπή να προστεθεί στην φαρέτρα των ελληνικών δι­πλωματικών όπλων. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση που θα μπορούσα να αποδεχθώ και φυσικά κανείς επίσημος δεν πρόκειται να την δώσει.

Κάθε τι άλλο από όσα ακούω, από όσα εκφέρονται ως αιτιολόγηση των ελληνικών επιλογών, από όσα ανακοινώνονται δεν έχουν λογική εξήγηση. Εκεί δεν μπορεί κανείς καν να χρησιμοποιεί την λέξη επι­μονή πια και πρέπει να αρχίσει να χρησιμοποιεί την λέξη εμμονή. Διότι περί εμμονής πρόκειται, όταν πραγματικά πιστεύεις ότι θα μπορέσεις να αντιμε­τωπίσεις την τουρκική προκλητικότητα, μέσω Ευ­ρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι εμμονή όταν πιστεύεις ότι αν κάνεις κάποια παραχώρηση στην Τουρκία, αυτή θα "ηρεμήσει" και θα μπορέσουμε πλέον να ζούμε όλοι εν ειρήνη, εις τον αιώνα τον άπαντα. Είναι εμμονή το να έχεις ως δόγμα στην πολιτική σου ότι θα κάνεις τα "στραβά μάτια" σε ότι κάνουν οι Τούρκοι στην Κύπρο, διότι δήθεν δεν σε "αφορά" και δεν επηρεάζει τα ελληνο­τουρκικά.

Είναι εμμονή να χρηματοδοτείς - μέσω τροπολο­γιών – thinks tanks, των οποίων η ηγεσία πιστεύει ότι πρέπει άμεσα να κάτσουμε και να συμβιβαστούμε με τους Τούρκους, μόνον και μόνον επειδή αυτό ή­ταν το δόγμα Σημίτη.

(ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ-11/10/2020)