ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ

Εθνική συμφιλίωση επιτυγχάνεται όταν και οι δυο πλευρές ενστερνίζονται την ίδια αντίληψη, τουλάχιστον για το πολίτευμά μας.

Από τον ΘΑΝΟ ΤΖΗΜΕΡΟ

Στον Γράμμο και στο Βίτσι δεν νί­κησε κάποιο κόμμα, εθνικιστικό ή ακροδεξιό. Νίκησαν η Ελλάδα, ο Ελληνικός Στρατός. Τις εκδηλώσεις στον Γράμμο δεν τις οργάνωσε κάποιο κόμμα, αλλά η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, μια μη πολιτική, πανεθνι­κή ένωση που υπάγεται στο ΥΠΕΘΑ. Και έγιναν προς τιμήν των Ελλήνων αξιωματικών, υπαξιωματικών, οπλιτών, αλλά και πολιτών που έδωσαν τη ζωή τους για να προασπίσουν τη δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε.

Κανονικά θα έπρεπε οι εκδηλώσεις να διοργανώνονται από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση και σύμπας ο πολιτικός κό­σμος να αποτίει φόρο τιμής σε όσους κα­τέβαλαν φόρο αίματος για να είμαστε σή­μερα ελεύθεροι, και να καταδικάζει, κάθε χρόνο, την άποψη πως υπάρχει «καλή δι­κτατορία» και πως οι πολιτικές θέσεις επι­βάλλονται με τις δολοφονίες όσων διαφω­νούν. Και να παρευρίσκονται εκεί όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, με πρώτο τον πρωθυπουργό, για να δίνουν, κάθε χρόνο, την ίδια υπόσχεση: Ποτέ ξανά!

Όμως, αυτό ουδέποτε συνέβη στα χρό­νια της Μεταπολίτευσης. Γιατί; Διότι αυ­τός που ηττήθηκε διαφωνεί! Κι όχι μόνο δεν αναγνωρίζει το λάθος του, αλλά επι­διώκει να το επαναλάβει μόλις βρει ευ­καιρία!  Στο πρόγραμμα του ΚΚΕ (https:/www.ΚΚΕ.gr/export/sites/default/galleries/does/Programma.pdf), σελίδα 7, παράγρα­φος 4, διαβάζουμε τα εξής ανατριχιαστικά: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολε­μικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυ­ντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκλη­ρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης».

Λανσάροντας τη σουρεαλιστική έννοια «αμυντικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος», το ΚΚΕ μάς λέει ξεκάθαρα πως, αν ο Ερντογάν επιτεθεί στην Ελλάδα, ο Κουτσούμπας και η πα­ρέα του θα πάρουν τα όπλα για να νική­σουν ολοκληρωτικά την... ελληνική αστι­κή τάξη! Σε ρεβάνς του Γράμμου, προφα­νώς. Από τον πρόλογο κιόλας των θέσεών του ξεκαθαρίζει (σελίδα 1, παράγραφος 7) πως το ΚΚΕ «δεν αποκήρυξε ποτέ τη σοσιαλιστική επανάσταση, τη δικτατο­ρία του προλεταριάτου»! θέση την οποία φροντίζει να επαναλαμβάνει συχνά, όπως στη σελίδα 4, παράγραφο 10: «Ο στρατη­γικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσί­ας, της δικτατορίας του προλεταριάτου».

Και, αντί να αντιμετωπίσουν τη Δικαι­οσύνη με την κατηγορία της εσχάτης προ­δοσίας (Π .Κ., άρθρο 134, παράγραφος 2) ή, έστω, της ρητορικής μίσους, οι επίγονοι των εγκληματιών και θιασώτες των εγκλη­μάτων του συμμοριτοπόλεμου (που κακώς ονομάζεται Εμφύλιος) συμμετέχουν στις εκλογές και πληρώνονται από τον φορολογούμενο για να υπονομεύουν μόνιμα την ασφάλεια και την ελευθερία του.

Οργανώνουν μάλιστα τις δικές τους γιορτές, οι οποίες είναι 100% γιορτές μίσους. Λίγες ημέρες πριν, το ΚΚΕ είχε ορ­γανώσει εκδήλωση όπου παρουσίασε ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματά του, το παιδομάζωμα, ως «διάσωση», για το οποίο η Ν.Δ. δεν έβγαλε «κιχ». Πέρυσι τον Οκτώβριο, το ΚΚΕ έκανε τα αποκαλυπτήρια του μνημείου που έστησε στη Γυάρο. Παραθέτω αυτολεξεί αποσπάσματα της ομιλίας του γενικού γραμματέα του:

«-Δεν ξεχνάμε τίποτα, δεν συγχωρούμε τίποτα.

- Αιώνια η καταισχύνη για τους βα­σανιστές και την αστική τάξη, τα συμφέ­ροντα της οποίας υπηρέτησαν.   

       

- Όσο ισχυρός, όσο βάναυσος και να 'ναι ο αντίπαλος, εμείς θα νικήσουμε. Εμείς θα ανοίγουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, και μια καινούργια ρωγμή σ’ αυτό το σά­πιο σύστημα, ώσπου να καταρρεύσει μέ­σα από τις ίδιες τις αντιφάσεις τον, κάτω από τα σφοδρά χτυπήματα της επαναστά­τημένης εργατικής τάξης και των συμμά­χων της.

-Το ΚΚΕ, στην η δη εκατόχρονη πο­ρεία του, η αστική τάξη δεν το έβαλε στο χέρι.Το ΚΚΕ στέκει και σήμερα καρφί στο μάτι τους. Το ΚΚΕ σαλπίζει αντίσταση, οργάνωση, ανατροπή.

 Γίνεται όπλο η γνώση πως ο αντίπα­λος δεν διστάζει να φτάσει έως τη φυσική εξόντωσή του αγωνιστή, όταν στη δράση του βλέπει κίνδυνο για την εξουσία και τα κέρδη του. Και γίνεται όπλο αυτή η γνώση, γιατί μας διδάσκει το ανειρήνευτο της πάλης, πως δεν ξεμπερδεύεις με τέτοιον αντίπαλο γλείφοντας τα κόκαλα που πετά απ' το τραπέζι. Πως ή θα την πας την πάλη σου ως το τέρμα ή εδώ θα μας γο­νατίζουν διαρκώς. Και τέτοια απόφαση έχουμε πάρει.

- Ανειρήνευτη είναι αυτή η πάλη. Ήταν ανειρήνευτη και τότε που σφύραγε στον αέρα το μαστίγιο τους. Είναι ανειρή­νευτη και σήμερα, που σφάζουν με το γά­ντι.

- Να ποιος είναι ο ρόλος μας σήμερα:. Γερό ΚΚΕ, που να μπορεί να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, που θα απέ­χει και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη για το νομοτελειακό, το αναπόφευκτο πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

 Είμαστε σίγουροι ότι “οι μέρες που λαχτάρησαν" οι κρατούμενοι της Γυά­ρου, οι ήρωες τον εργατικού μας κινή­ματος, “θα 'ρθουν ". Οι μέρες που λαχτα­ρούμε όλοι και όλες εμείς, η σημερινή νέα γενιά “θα 'ρθουν". Θα φροντίσουμε» κι εμείς με τη σειρά μας, όπως οι προηγού­μενες γενιές, γι' αυτό...»

Όλο το δυστοπικό «όραμα» για τη χώρα τού επικεφαλής  ενός κοινοβουλευτικού κόμματος μπορείτε να το απο­λαύσετε εδώ: httpwww.902.gr/eidisi/politiki/203883/dimitris-Koytsoympas-tha-anoigoyme-kathe-mera-kathe-ora-kai-mia-kainoyria.

Όμως, τα ΜΜΕ, που είναι έτοιμα να σε στήσουν στον τοίχο αν προφέρεις έστω τη λέξη «συμμοριτοπόλεμος», πολλώ δε μάλ­λον αν καταθέσεις στεφάνι στον Γράμμο, είτε αποσιώπησαν αυτό το ποινικού ενδιαφέροντος εμφυλιοπολεμικό παραλήρημα είτε το εκθείασαν!

Να το ξεκαθαρίσουμε προς πάσα κα­τεύθυνση: Εθνική συμφιλίωση επιτυγχάνεται όταν και οι δύο πλευρές ενστερνίζο­νται την ίδια αντίληψη, τουλάχιστον για το πολίτευμά μας, και αποκηρύσσουν την ένοπλη βία ως μέσο επίτευξης πολιτικών στόχων. Όχι όταν η μία πλευρά τείνει χέρι συμφιλίωσης κι η άλλη το δαγκώνει. Ούτε όταν η «αστική τάξη» τιμά τα εγκλήματα του κομμουνισμού βαφτίζοντάς τα αγώ­νες! Τι κατάφερε επί 45 χρόνια φλερτάροντας το ΚΚΕ; Εκμαίευσε έστω μία αναιμι­κή «συγγνώμη»; Τι θα καταφέρει συνεχί­ζοντας να μη χαλάει χατίρι σε όσους δηλώνουν φόρα παρτίδα πως στόχος τους είναι ένας νέος εμφύλιος;

Εθνική συμφιλίωση επιτυγχάνεται όταν τις μαύρες σελίδες της Ιστορίας μας τις μελετάμε χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες για να επισημάνουμε τα λάθη και των δύο πλευρών, τα εγκλήματα και των δύο πλευ­ρών, και αναθέτουμε στην ιστορική έρευ­να και όχι στην πολιτική προπαγάνδα να προσδιορίσει τα ποσοστά κάθε πλευράς. Όταν τις διδάσκουμε στα παιδιά μας για να μην επαναληφθούν.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ ήταν παρούσα στον Γράμμο και στο Βίτσι. Στελέχη του κόμματος κατέθεσαν στεφάνι. Κι ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε. Ήμασταν εκεί για να προβάλουμε το θεσμικό ερώ­τημα, στο οποίο κωφεύει το σύνολο του πολιτικού, νομικού, ακαδημαϊκού και δημοσιογραφικού κόσμου:

«Μπορεί ένα κόμμα που προτίθεται να επιβάλει διά των όπλων δικτατορία, αιματοκυλίοντας ξανά τη χώρα, να συμμετέχει σε εκλογές και να θεωρείται ότι ανήκει στο δημοκρατικό τόξο;»

Θυμίζουμε ότι η Ε.Ε. θεωρεί ισοβαρή τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά της ανθρωπότητας ναζισμός και κομμουνι­σμός, ενώ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αποφά­σισε πως η άρνηση του Ολοκαυτώματος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνιστά ποινικό αδίκημα που δεν προστατεύεται από την ελευθερία της έκφρασης. Ποιος θα πάρει ανάλογη απόφαση στη χώρα μας για την άρνηση των εγκλημάτων του κομμουνισμού την περίοδο της «κόκκινης τρομοκρατίας» 1942-1949;

Δεν περιμένουμε να απαντήσει η -κατακυριευμένη από πρώην στελέχη του ΚΚΕ- ΝΔ. Περιμένουμε να απαντήσουν οι πολίτες στις κάλπες.

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-01/09/2020)