ΚΡΙΣΗ «ORUC REIS»: ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ …

■ Προκάλυμμα των επεκτατικών βλέψεων της Άγκυρας αποτελούν οι έρευνες τον «Oruc Reis».

■ Εάν καταρρεύσει η στρατηγική της Τουρκίας στη Λιβύη, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να υλοποιήσει τις πολιτικές της στους άλλους τομείς της περιοχής της Ανατ. Μεσογείου.

Από τον ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ

Βρισκόμαστε λίγες ημέρες μετά την αποκλιμάκωση που ακολού­θησε μια ιδιότυπη κρίση που πήγε να ξεσπάσει μετά τη δέσμευση από πλευράς της Τουρκίας θαλάσσιας περιο­χής με NAVTEX για έρευνες του σκάφους «Oruc Reis», μια περιοχή που καταλαμ­βάνει ελλαδική, κυπριακή και ολίγον αι­γυπτιακή υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ. Θεωρή­σαμε σωστό να κάνουμε μια αποτίμηση της κατάστασης, αφενός μεν για να εξα­χθούν ορισμένα συμπεράσματα για τη διαχείριση της κρίσης και αφετέρου για να δούμε τι θα πρέπει να περιμένουμε μετά τη λήξη της «εκεχειρίας».

Η Τουρκία θεωρεί ότι οι συμφωνί­ες που έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο για οριοθέτηση της ΑΟΖ, η παραχώρηση θα­λασσοτεμαχίων σε ενεργειακούς κολοσ­σούς και η ανάλογη διαδικασία που ξε­κίνησε 7] Ελλάδα αποτελούν μια επιχεί­ρηση αποκλεισμού της από το «μεγάλο παιχνίδι» της ενέργειας στην ανατολι­κή Μεσόγειο.

Επίσης, η Τουρκία θεωρεί ότι το Δι­εθνές Δίκαιο έχει κάποια κενά και δεν καλύπτει την περίπτωση των δικαιωμά­των που έχουν τα νησιά στις θαλάσσιες ζώνες και πάντως αν εφαρμοστεί το Δι­εθνές Δίκαιο όπως το θέλει η Ελλάδα, η Τουρκία θα «φυλακιστεί» στα εδάφη της Ανατολίας και θα αποκλειστεί από τις θάλασσες. Μάλιστα αυτά τα δύο, τον αποκλεισμό από τις θάλασσες και από το «μεγάλο παιχνίδι» Χ7]ς ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο, τα θεωρεί κάτι χει­ρότερο από τη Συνθήκη των Σεβρών, 7] οποία τη διαμέλιζε.

Δημιουργώντας ένα κατάδικό της σκεπτικό σε σχέση με την ερ­μηνεία του Διεθνούς Δικαίου, όπως, για παράδειγμα, ότι τα νησιά -όταν είναι ελληνικής ιδιοκτησίας- δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ ή ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου βρίσκονται στη «λάθος πλευρά» (!),η Τουρκία συγκρότη­σε μια στρατηγική, με την οποία έχει τους εξής στόχους:

Πρώτον, την ιδιοποίηση του μισού Αι­γαίου.

Δεύτερον, την ιδιοποίηση μεγάλου τμήματος των θαλάσσιων ζωνών της ανα­τολικής Μεσογείου, κλέβοντας θαλάσσι­ες ζώνες από την Κυπριακή Δημοκρατία.

Τρίτον, την απόκτηση δικών της κοι­τασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερί­ου, άσχετα αν αυτά βρίσκονται ϋε θαλάσ­σιες ζώνες ξένων χωρών.

Τέταρτον, τη μεταφορά του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου, δη­λαδή του Ισραήλ, της Κύπρου, του Λιβά­νου , της Αίγυπτου και εκείνου που θα της «ανήκει», με αγωγό που θα κατευθύνεται στην Τουρκία.

Πέμπτον, την ενεργειακή αυτάρκειά της και τη μετατροπή της σε χώρα διανο­μέα (και όχι τράνσιτ) φυσικού αέριου στις χώρες και τις αγορές της Ευρώπης, για να μπορέσει έτσι να καταστεί μια μεγάλη οι­κονομική και γεωπολιτική δύναμη.

Παρεμπίπτων στόχος είναι το πάγω­μα των προγραμμάτων έρευνας και γεωτρήσεων της Κύπρου και της Ελλάδας στις θαλάσσιες ζώνες τους, γιατί η πρόοδος των προγραμμάτων δημιουργεί τετελεσμένα που δυσχεραίνουν την επίτευξη των πέντε προαναφερθέντων στόχων.

Πρέπει δε να τονίσουμε ότι έχει ένα πολύ καλά, άρτια θα λέγαμε, συγκροτημένο στρατηγικό σχέδιο για να πετύχει τα παραπάνω, το οποίο το στηρίζει με όλους τους ενδεδειγμένους τρόπους, πολιτικούς, οικονομικούς, επικοινωνιακούς, στρατιωτικούς. τεχνικούς, συμμαχιών κ.λπ. Το βασικό πρόβλημα αυτού του σχεδίου είναι το γεγονός ότι στηρίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και άρα δεν τυγχάνει της αποδοχής σχεδόν καμίας χώρας του κόσμου.

Η Τουρκία είχε ανάγκη ένα έρεισμα Διεθνούς Δικαίου στο σχέδιό της, το οποίο βρήκε ή μάλλον δημιούργησε με την υπογραφή των συμφωνιών με τη δοτή κυβέρνηση του Σάρατζ στη Λιβύη. Γι΄ αυτόν τον λόγο αλλά και επειδή με συμφωνίες που υπέγραψε έγινε στην ουσία κάτοχος τεραστίων διαστάσεων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της Λιβύης, θεωρούμε ότι ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΠΥΛΩΝΑΣ της όλης πολιτικής της για ανατολική Μεσόγειο, Κύπρο και Αιγαίο είναι η πολιτική της στη Λιβύη. Εάν καταρρεύσει η πολιτική της Τουρκίας στη Λιβύη, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να υλοποιήσει τις πολιτικές της στους άλλους επιμέρους τομείς της ευρύτερης περιοχής, όπως αυτές αναλύθηκαν παραπάνω.

Άρα, η «Κύρια Προσπάθεια» της Τουρκίας, όπως λέγαμε στα επιτελικά, είναι η Λιβύη και στρατηγικός στόχος η κατάληψη της Σύρτης, όπου καταλήγουν οι αγωγοί από τους οποίους εξάγεται το 50% του πετρελαίου της Λιβύης, τα έσοδα του οποίου έχει απόλυτη ανάγκη] ο Ερντογάν.

Και με δεδομένο ότι ετοιμάζεται από μέρα σε μέρα να επιτεθεί στη Σύρτη, θεωρήσαμε ότι η έκδοση NAVTEX για έρευνες του «Oruc Reis» ήταν εσπευσμένη ενέργεια της Άγκυρας, που είχε περιορισμένο - στόχο, τον οποίον εντοπίζουμε στην αποστολή μηνυμάτων σε Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο και Ευρώπη, ότι η Τουρκία δεν θα επιτρέψει την κατασκευή του αγωγού ΕΑ5Τ ΜΕΏ και την-έστω μερική οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών με την Αίγυπτο.

Κατά την άποψή μας, δεν έχει και μεγάλη σημασία ποιος παρενέβη για να ακολουθήσει η αποκλιμάκωση. Η Τουρκία δεν ήταν έτοιμη και ούτε ήταν αποφασισμένη να προκαλέσει μια κρίση. Και η αποφυγή της κρίσης έγινε μονόδρομος, ειδικά όταν είδε την εξαιρετικά επιτυχημένη κινητοποίηση των' Ενόπλων Δυνάμεων και κυρίως την ταχύτατη ανάπτυξη του Στόλου, που υποδηλώνει αποφασιστικότητα και υιοθέτηση του δόγματος της αποτροπής από πλευράς της Ελλάδας, - Η αποστολή του «Barbaros» στην Κύπρο αποτελεί πράξη εκδίκησης στην αποτυ­χία της Τουρκίας με τη NAVTEX, ενώ θε­ωρώ ότι οι θολές δηλώσεις πολιτικών και αξιωματούχων για «διάλογο» ακυρώνουν σε έναν βαθμό τα μηνύματα που εξέπεμψε η σωστή κινητοποίηση τι ον Ενόπλων Δυ­νάμεων, ενώ οι δηλώσεις του τύπου «άλλο ”Oruc Reis” και άλλο “Barbaros” αποτε­λούν προσβολή στην προδομένη από την Αθήνα Κύπρο και δεν μπορούν παρά να ενταχθούν στη χορεία του πολιτικού παραλογισμού, για να μην κάνουμε άλλους πολύ βαρύτερους χαρακτηρισμούς!

Απλά να σκεφτεί κανείς πώς θα αντιδρούσαν και τι δηλώσεις θα έκαναν πολιτι­κοί και κρατικοί αξιωματούχοι της Τουρκίας. εάν την επομένη της «αποκλιμάκωσης» η Ελλάδα έστελνε να κόβουν βόλ­τες επιδεικτικά ανοιχτά της Κερύνειας δύο φρεγάτες και ένα υποβρύχιο του ελ­ληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Προς Θε­ού, δεν εξισώνουμε τις δύο πράξεις, αυτή του «Barbaros» είναι πολύ χειρότερη και απολύτως παράνομη. Γι΄ αυτό θα λέγα­με εκείνοι που έκαναν αυτές τις ντροπιαστικές δηλώσεις να κάνουν δημόσια του­λάχιστον την αυτοκριτική τους, δεδομέ­νου ότι δεν είμαστε Ιάπωνες, οι οποίοι σε τέτοια περίπτωση θα έκαναν κάτι άλλο...

Εδώ είμαστε λοιπόν και το ερώτημα είναι τι πρέπει να περιμένουμε. Για όσους περιμένουν διάλογο, Χάγες και τα τοιαύτα, απλά τους λέμε ότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα, με την πολίτικη έννοια. Η Τουρ­κία έχει συγκεκριμένους στόχους και μας λένε ξεκάθαρα: «Βγείτε στο μεϊντάνι να πολεμήσετε ή ελάτε να παραδοθείτε». Το περιέγραψαν αυτό ο ίδιος ο Ερντογάν αλλά και ο αντιπρόεδρός του, που έβα­λε και το πλαίσιο της παράδοσης του Ελ­ληνισμού μέσα από τις κόκκινες γραμμές που μας περιέγραψε.

Η Τουρκία αναλύει την αντίδρα­ση της Ελλάδας, παρακολουθεί τις κινήσεις ενίσχυσης των Ενό­πλων Δυνάμεών μας και θα επανέλθει, αναλόγως της πορείας των εξελίξεων και της κατάληξης των στοχεύσεών της στη Λιβύη αλλά και των κινήσεων της Κύπρου και της Ελλάδας στο πεδίο της υλοποίησης των προγραμμάτων ερευνών και γεωτρή­σεων στις θαλάσσιες ζώνες των δύο κρα­τών, τα οποία η Τουρκία απαιτεί να παγώ­σουν , όπως προαναφέρθηκε!

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν για Κύπρο και Ελλάδα. Αποκλεισμός από το προσκή­νιο των δημοσιολογούντων περί «ελληνικού μαξιμαλισμού» και των διαφόρων «προθύμων», ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος και των δύο χωρών και σύναψη συμμαχιών με τις χώρες που απειλούνται και θίγονται τα συμφέροντα τους από τους νεοοθωμανικούς και παντουρκικούς-πανισλαμικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας. Και θα βγούμε νικητές!

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-31/07/2020)