Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΜΙΣΘΟΦΟΡΩΝ

► ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΧΙΛΙΑΔΩΝ «ΟΠΛΩΝ... ΕΠΙ ΠΛΗΡΩΜΗ» ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Η ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΛΙΒΥΗ.

► Χώρες όπως η Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ρωσία και το Ιράν βασίζονται σε μισθοφόρους για την αλλαγή γειτονικών καθεστώτων ή την εκπλήρωση των συμφερόντων τους σε ξένα εδάφη.

Ο τρόπος διεξαγωγής των πολέμων έχει αλλάξει. Ολοένα και περισσότερες χώρες βασίζονται σε μισθο­φόρους για να διεκδικήσουν τη νίκη για λογαριασμό τους. Αυτό το γεγονός περιπλέκει τις διεθνείς προσπάθειες τερματισμού των σημερινών συγκρούσεων και τις μετατρέπει για κάποιους σε τρόπο ζωής ή, σωστότερα, επιβίωσης.

Ο Μοχάμεντ ήταν μόλις 17 ετών φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Χομς όταν ο πόλεμος ξέσπα­σε στην πατρίδα του τη Συρία. Ο συμπατριώτης του Αντνάν είχε μό­λις κλείσει το 30ό έτος της ηλικίας του και επρόκειτο να γίνει πατέ­ρας για τρίτη φορά. Η τότε Αραβι­κή Άνοιξη, που μετεξελίχθηκε σε έναν εμφύλιο πόλεμο απροσδό­κητων διαστάσεων, με την ενεργό συμμετοχή πολλών «δορυφόρων» με μεγάλα συμφέροντα, άλλαξε τη ζωή και των δύο δια παντός.

Για του λόγου το αληθές, ο πρώ­τος εντάχθηκε στις κυβερνητικές δυνάμεις του προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ αποζητώντας την εδραίωση της σταθερότητας στη χώρα του. Ο δεύτερος τάχθηκε στο πλευρό των ανταρτών επειδή πίστευε στο σκο­πό της επανάστασης, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία μιας νέ­ας, ειρηνικής Συρίας, ακόμη και μέ­σα από τις στάχτες της.

Σήμερα, εννέα χρόνια μετά, οι δύο τους εξακολουθούν να παλεύ­ουν σε αντίθετα στρατόπεδα, όχι όμως στη γενέτειρά τους, αλλά στη γειτονική Λιβύη. Στη βορειο-αφρικανική χώρα ο πρωθυπουργός Φαγέζ αλ Σαράτζ πολεμά εναντίον του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ για την απόκτηση του ελέγχου της χώ­ρας με την ενεργό συμπαράσταση της Τουρκίας. Ο Αντνάν βρίσκεται εδώ και καιρό στη Λιβύη και πολε­μά στο πλευρό των δυνάμεων του πρωθυπουργού της χώρας, ενώ ο Μοχάμεντ, επίσης ως μισθοφό­ρος, ανήκει στον Εθνικό Στρατό της Λιβύης του Χαφτάρ που έχει τη στήριξη της Ρωσίας. Όπως γράφει σχετικό δημοσίευμα του περιοδι­κού «der spiegel», αμφότεροι οι Σύροι αυτοί νέοι άνδρες με τα με­γάλα όνειρα αναρωτιούνται πώς έφτασαν να γίνουν μισθοφόροι σε έναν πόλεμο που δεν καταλαβαί­νουν και δεν τους αφορά.

Η ιστορία του Μοχάμεντ και του Αντνάν απεικονίζει, σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό, την τρα­γική εξέλιξη της σύγκρουσης στη Συρία, ενώ αποτελεί και ένα μάθη­μα για το σημερινό τρόπο διεξαγω­γής των πολέμων σε κάθε γωνιά της Γης.

Σταδιακά, ολοένα και περισσό­τερες χώρες που εμπλέκονται σε ένοπλες διαμάχες χρησιμοποιούν, εκτός από τα δικά τους στρατεύ­ματα, και ξένους μαχητές που πλη­ρώνουν ως μισθοφόρους. Χώρες όπως η Τουρκία, τα Ηνωμένα Αρα­βικά Εμιράτα, η Ρωσία και το Ιράν αγνοούν σε πολλές και διαφορε­τικές περιπτώσεις τα σύνορα και την αυτονομία άλλων κρατών και στέλνουν «πληρωμένα όπλα» στα εδάφη τους, είτε γιατί δεν τους συμφέρει η ηγεσία τους και επι­θυμούν την αλλαγή της είτε γιατί επιδιώκουν πρόσβαση στις πηγές ενέργειας που μένουν ανεκμετάλ­λευτες ή έχει ήδη συμφωνηθεί το μοίρασμα του ελέγχου τους σε άλ­λες δυνάμεις.

Η απόφαση των ΗΠΑ να στρα­φούν στο εσωτερικό τους μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος και έλαβε πολλές και παρακινδυνευμένες αποφάσεις αποχώρησης των αμερικανικών δυνάμεων από ξένες χώρες, δημι­ούργησε, ταυτόχρονα, πολλά κενά εξουσίας για τα οποία ερίζουν δια­φορετικοί μνηστήρες.

Η απόφαση ολοένα και πε­ρισσότερων χωρών να προ­σλαμβάνουν μισθοφόρους για να πολεμήσουν στα ανοι­κτά μέτωπά τους σχετίζεται και με το συνολικό κόστος τέτοιων επιχειρήσεων. Είναι, με απλά λόγια, ένας τρόπος να πολεμάς φτηνά, μια που η στρατολόγηση μαχητών από τις γειτονικές χώρες έχει μικρό ρίσκο και ελάχι­στα έξοδα. Οι ίδιοι μαχητές, εξάλλου, δεν μπορούν να διεκδικήσουν την προστα­σία τους από τους εργοδότες τους αφού εξαρτώνται ολο­κληρωτικά από αυτούς. Οι αναλώσιμοι αυτοί μαχητές πολεμούν σε διάφορες συ­γκρούσεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων της Συρίας, της Υεμένης και της Λιβύης. Οι Μοχάμεντ και  Αντνάν αυτού του κό­σμου είναι απλά τα πιό­νια για τη δρομολόγηση εξελίξεων και τη διεκδί­κηση συμφερόντων σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Και για να γίνει κατανοητό πόσο άσχετοι είναι, του­λάχιστον στην αρχή, οι άνθρωποι αυτοί με τους πολέμους στους οποί­ους συμμετέχουν και για την εξέλιξη των οποί­ων μπορεί να χάσουν τη ζωή τους, αρκεί να αναφερθεί ότι ο Αντνάν κάποτε δεν μπορούσε να βρει τη Λιβύη στον χάρτη! Φτάνοντας εκεί, ήξερε μόνο αυτό που του είχαν πει οι Τούρκοι που τον προσέλαβαν, ότι δηλαδή μία διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρ­νηση προσπαθεί να προ­στατέψει τη χώρα από έναν «τρομοκράτη». Τα 2.000 δολάρια το μήνα, καθησύχασαν τις όποιες ανησυχίες του για πολύ καιρό, γράφει το γερμανι­κό περιοδικό, αλλά, όπως και ο Μοχάμεντ, που προσελήφθη ουσιαστικά από τους Ρώσους, δεν έπαψε ποτέ να αναρωτιέται «τι στο καλό κάνει στη Λιβύη».

(ΒΡΑΔΥΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ-25/07/2020)