Τό φρόνημα, καί πώς νά τό αποκτήσουμε...

Του Δημήτρη Καπράνου

Στό τραπέζι φίλοι καί γνωστοί. ΟΙ δύο παρακαθήμενοί μου Ιατροί. Μέ εΰρύ έπιστημονικό καί κοινωνικό έργο. Ή κουβέντα μας γύ­ρω άπό τά έλληνοτουρκικά καί άπό τίς «ταρζανιές» τοΰ παρά τρίχα σουλτάνου καί κατά φαντασίαν πορθητοΰ ’Ερντογάν.

«Νομίζω ότι ή σύγκρου­ση μέ τήν Τουρκία είναι θέμα χρόνου. Οφείλουμε νά άντιληφθοϋμε ότι κάποια στιγμή θά ύποχρεωθούμε νά πολε­μήσουμε!» λέει ο ένας Ιατρός, ό όποιος στηρίζει τήν άπο­ψή του τονίζοντας ότι «δέν είναι δυνατόν νά υποχωρείς συνέχεια, κάποια στιγμή θα βρεθείς μέ τήν πλάτη στόν τοίχο καί θά πρέπει νά κά­νεις κάτι!»... Καί άρχίζει ένας διάλογος, πού μέ άφήνει -έιτ’ άρκετόν- άφωνο!

«Καί ποιός θά πάει νά πολεμήσει; Ό γυιός μου καί ό γυιός σου, πού δέν ξέρουν τί σημαίνει τουφέκι; Νά πά­ρει τό κράτος μισθοφόρους, πενταετίας, νά τούς έκπαιδεύσει καί νά τούς έχει έτοιμοπόλεμους! Δέν γίνονται μέ κληρωτούς οί πόλεμοι πλέ­ον! Όλοι οί στρατοί είναι μι­σθοφορικοί! Τά παιδιά μας μέχρι νά πουν “Παρών” άπολύονται! Τί νά μάθει ό άλλος μέσα σέ έννέα μήνες ή σέ έξι άν είναι “προστάτης”; Αύτούς θά πάρεις καί θά στείλεις στά μέτωπο;»...

«Έχεις δίκιο μόνο ώς πρός τήν διάρκεια τής θητείας, θά πρέπει νά επιστρέψουμε στό δεκαοκτάμηνο! Τό κράτος δέν έχει χρή­ματα γιά νά πληρώνει μισθοφόρους άλλά καί νά είχε, νομίζω ότι τά παιδιά μας -καί εμείς αν χρειαστεί- πρέπει νά είμαστε άνά πάσα στιγμή έτοιμοι νά πολεμήσουμε! Εμείς στά μετόπισθεν, οί έφεδροι καί οί κληρωτοί στό μέτωπο! Ποιοί πολέμησαν τό ’40; οί μισθοφόροι; Τά παιδιά των έλληνικών οίκογενειών πολέμη­σαν. Καί νίκησαν, άν θυμάσαι»...

«Αλλες έποχές. Σήμερα οί πόλεμοι γίνονται μέ τήν άεροπορία καί τό ναυτικό. Καί μάλιστα έξ άποστάσεως καί όχι εκ τοϋ συστάδην! Έχεις κάμποσους καλά άμειβόμενους “πενταετίας”, έχεις καί τόν κατάλληλο έξοπλισμό καί απαντάς στήν έπίθεση! Δέν έχει πλέον σημασία ό άριθμός των στρατιωτών!»...

«Μπά, σοβαρά; Καί πώς καί γιατί ή Τουρκία έπαίρεται ότι έχει τόν με/αλύτερο στρατό στό ΝΑΤΟ; Πώς καί γιατί οί επικεφαλής των ένόπλων της δυνάμεων κάθε τόσο άναφέρονται στήν άριθμητική τους ύπεροχή;»...

Αποφασίζω νά μπώ στήν κουβέντα, καθώς τά πνεύματα όξύνονται καί τό ψάρι πού έχει φέρει ένας φίλος άπό τήν Κάρπα­θο γιά νά τό «περιποιηθούμε», μπορεί νά μείνει παραπονεμένο...

«Επιτρέψτε μου νά σάς πώ ότι όλα αύτά πού προαναφέρθηκαν, περί της άριθμητικής ύπεροχής καί τής συχνής αναφοράς τών έπικινδύνων μας γειτόνων σέ αύτή, έχουν νά κάνουν μέ κά­τι τό όποιο έχει έκλείψει άπό τήν δική μας καθημερινότητα. Κι αύτό είναι τό “Φρόνημα”! Τό “ύψηλό φρόνημα” καλλιεργείται καί συντηρείται μέ στοχευμένες δράσεις καί ένέργειες. Τό “ύψη­λό φρόνημα” δέν άποκτάται μέ τούρκικα “σήριαλ”, μέ άναφορές στήν “μεγάλη απόσταση” τών Αθηνών από τό Καστελλόριζο ή τήν Κύπρο ούτε μέ “έορτοσμούς” της Έπανοστάσεως τοϋ 1821 υπό μιά έπιτροπή έθνομηδενιστών καί περίεργων τύπων! Χρειάζεται πολλή καί συστηματική δουλειά γιά νά σφυρηλατηθεί τό φρόνημα. Καί δέν νομίζω ότι αύτό μπορεί νά γίνει εύκολα, υπό τίς παρούσες συνθήκες! Στήν ΰγειά μας!»...

(ΕΣΤΙΑ-20/07/2020)